Willen planten wel gegeten worden?

Lectine, een eiwit in heel veel plantaardig voedsel, een sluipmoordenaar?

Planten verdedigen zich ook!

Veel mensen vinden het niet ethisch om dieren te doden om als voedsel te dienen. Maar vinden het doden van planten voor hun voeding wel oké. Maar planten willen net als wij en net als dieren óók niet gegeten worden. Dit blijkt wel uit het feit dat ze een geavanceerde manier hebben ontwikkeld om hun eetbaarheid en dus hun dood te voorkomen. Ze maken enorm veel chemische stofjes aan die onze gezondheid kunnen aantasten; ze zijn giftig of binden zich aan belangrijke nutriënten, zoals mineralen, die vervolgens niet kunnen worden opgenomen. Over het algemeen bevinden de meeste schadelijke stofjes zich in de zaden van planten; dat zijn immers hun ‘baby’s’ en worden nog heftiger beschermd. Granen, peulvruchten, noten en zaden zijn van die ‘baby’s’.

Bijna alle planten zijn giftig!

We leren onze kinderen toch dat ze nooit zomaar in de tuin besjes, paddenstoelen, bloemen en planten mogen opeten. Bijna alle planten kunnen ons heel ziek maken en kunnen zelfs dodelijk zijn. Maar een heel klein percentage is voor ons eetbaar zonder direct nadelige gevolgen. Op de lange termijn zou dit wel eens anders kunnen zijn…

Één van de vele verdedigingsstofjes is lectine

Het is een eiwit dat zich in heel veel plantaardige voeding bevindt en in hoge mate in granen, peulvruchten en nachtschades (aardappelen, tomaten enz.).

Lectines in onze voeding gaan in het gunstigste geval door ons verteringsstelsel en komt er als ontlasting weer uit. Maar helaas binden ze heel makkelijk aan suikers die aan de celwanden zitten van al onze weefsels en veroorzaken daar schade.

Lekkende darm

Laten we beginnen met de darmen. Onze darmwand wordt beschermd door een slijmlaagje, de glycocalyx, waarin zich suikers bevinden. Lectines binden zich hieraan. Dit zet een proces in gang dat de darmwand beschadigt en leidt tot een ‘lekkende darm’. Vanaf dit moment kunnen de lectines en bijv. bacteriën door de darmwand ons bloed in.

Aankomen van lectines

Lectines kunnen zich binden aan insuline (hormoon voor de bloedsuiker huishouding) en leptine (verzadigingshormoon) receptoren op celwanden. Dit heeft een toename van vetopslag en het verminderen van het verzadigingsgevoel tot gevolg. Mensen die een gelijke calorie inname houden, maar alle lectines vermijden, verliezen gewicht!

Oorzaak auto-immuunziektes?

Lectines spelen ook een grote rol in het ontstaan van auto-immuun aandoeningen zoals suikerziekte type 1, de schildklieraandoening Hashimoto, Parkinson, astma enz. De lectines worden door ons immuunsysteem in het bloed zoveel mogelijk onschadelijk gemaakt door de aanmaak van antilichamen. Lectines lijken echter aan de buitenkant zoveel op onze eigen weefselcellen dat vervolgens onze antilichamen ook deze eigen cellen ‘onschadelijk’ kunnen maken (molecular mimicry). Ook een aantal soorten bacteriën maken hier gebruik van. Of en welke auto-immuunziekte je dan kunt ontwikkelen hangt af van je genetische aanleg, de mate van doorlaatbaarheid van je darmen en de hoeveelheid lectines die je eet.

Een meerjarige epidemiologische studie onder 100.000 vrouwen in Denemarken liet zien dat naarmate ze meer gluten aten (een lectine in granen) tijdens hun zwangerschap bij hun kinderen het risico op het ontwikkelen van suikerziekte type 1 flink toenam.

Hoe kun je nu voorkomen dat je ze binnenkrijgt?

Je kunt lectines voor een deel verwijderen bij peulvruchten door ze eerst een paar uur te wellen.

Bij nachtschades werkt dit weer niet. De meeste lectines bevinden zich in de schil en de zaden. Daarom is het slim om bijv. bij tomaten schil en zaadjes te verwijderen. Eet ook niet de ‘pitten’ met uitlopers van aardappels. En hoe groener ofwel onrijper, hoe meer lectines.

Het fermenteren van granen verlaagt ook het lectine gehalte, maar wie doet dat nog?

Het simpelst is om ze veel minder of niet meer te eten.